Changing Stories

In de gemeenschapsruimte van Elderhoeve klinkt geklets, geroep en gelach van een kleine dertig kinderen uit allerlei windstreken. Ze kunnen even onbezorgd kind zijn, helaas voor hen geen vanzelfsprekendheid. Gijs van Changing Stories weet daar alles van. Met zijn collega-theatermakers reist hij op vrijwillige basis naar vluchtelingenkampen, krottenwijken en noodopvanglocaties, voornamelijk aan de Europese grenzen. Daar brengen ze kinderen in aanraking met theater en spel, om op die manier zorgeloze momenten te creëren en spanning te verlichten.

Veerkracht

Aan de lange tafels in Elderhoeve verven de kinderen uitgelaten aan allerlei kledingstukken. Gijs vertelt dat stichting Changing Stories probeert kinderen in een situatie vol onzekerheid weer wat eigen regie terug te geven. ‘Kunst en verbeeldingskracht kunnen helend werken. Door ontspanning en plezier te brengen, kunnen deze kinderen in heftige periodes terugkijken op de lol van het spelen. Dat geeft hen veerkracht om in moeilijke situaties beter overeind te blijven.’

Annemaria Koekoek

Voordat de decorstukken een schilderbeurt krijgen, is er even pauze. Gijs begint met zijn improvisatiespel. Vanuit de deuropening blaast bij op zijn Kazoo (een klein fluitinstrumentje) en loopt naar de grote hal. Eerst aarzelend, maar later vol overgave, volgt een hele stoet kinderen. Eerst ontaardt het in een dolle boel van rennen, springen, gillen. De bewaker achter het loket stopt lachend zijn vingers in zijn oren. Twee vaders die toekijken lachen. Maar Gijs weet ze pijlsnel voor zich te winnen. Hij laat ze even schreeuwen, maar laat ze dan ook fluisteren. Hij laat ze rennen, maar ook in slow motion achter hem aan sluipen. Ze mogen gekke geluiden nadoen, spelen verstoppertje en Annemaria Koekoek.

Laura van het COA kijkt van een afstand toe en vertelt: ‘Ouders spelen hier weinig met hun kinderen. Ze hebben vaak teveel zorgen over hun procedure, zijn gespannen én ze moeten hun aandacht vaak over veel kinderen verdelen. Hiermee ontlasten we de ouders en kunnen hun kinderen even ‘gewoon’ kind zijn.’

Universeel plezier

Inmiddels zitten de meesten weer aan tafel. Nu achter grote decorborden om te beschilderen. Gijs, zijn collega’s, mensen van Ruimtekoers en mensen vanuit Elderhoeve kletsen gezellig mee, helpen met stiften zoeken en complimentjes vliegen over tafel. Reza uit Afghanistan vertelt dat hij in groep 7 zit, terwijl hij drie palmbomen tekent en inkleurt. ‘Zo zag het eruit in Italië, daar vond ik het heel mooi. Hier ook, alleen vind ik het nu koud!’ Hij kijkt vaak rond of het goed gaat met zijn jongere broertje. Die zit gelukkig met een gulle lach bij Gijs en zijn Kazoo op de bank. Reza ontspant. Tegenover hem zit een meisje dat geen Nederlands spreekt. Ze laat trots haar tekening zien. Ik teken er een hartje op. Zij kleurt het in. Dan tekent zij een hartje, dat ik inkleur. Haar oudere zus laat op haar telefoon muziek horen. Samen swingen we vanaf onze stoelen en ze geniet. Daarvoor is gelukkig geen taal nodig.

De koningin van de kleuren

Khezal zit iets verderop. Ze praat als een waterval in het Nederlands. Ze zit in groep 6 en komt uit Jordanië. ‘Ik zoek een zwarte stift, zwart is de koningin van de kleuren.’ Die zin klinkt als pure poëzie. Als ik dat zeg, moet ze lachen. ‘Ik hou vooral van tekenen, maar ik laat niet altijd zien hoe goed ik het kan. Dat is een beetje een geheim’, glundert ze. Haar gezicht betrekt even als ze zegt dat ‘het’ nog niet gelukt is. Op mijn vraag wat er niet lukt, zegt ze plompverloren: ‘We hebben nog geen huis.’ We kijken naar haar tekening en verzinnen wat er uit de toverdoos kan komen die ze heeft bedacht. ‘Lichtgevende sterren’. Blij vertelt ze daarna over de verlengde schooldag en hoe leuk ze die vindt.

‘Blije koppies’

Zondag is het één groot feest. De kinderen zijn helemaal uitgelaten. Ze rennen van enthousiasme door de voorstelling heen, maar ook daaraan weten Gijs en zijn collega’s moeiteloos een mouw te passen. In het spel is een van de spelers jarig, de kinderen zien hun eigengemaakte attributen terug, ze kunnen in de schmink als ze willen, ze mogen buiten reuzenzeepbellen maken; hun gedachten zijn duidelijk bij de vrolijke chaos hier en even niet bij de problemen van hun familie. Buurtbewoners zijn soms wat overdonderd door de drukte, maar lachen mee en begrijpen de situatie van de kinderen. De uitgelatenheid en de uitbarstingen van energie zijn hen van harte gegund, aldus twee buren die als vrijwilliger verbonden zijn aan het AZC. ‘Zo goed dat dit gebeurt, kijk naar die blije koppies!’ De kinderen roepen na afloop maar één ding: ‘Komen jullie morgen wéér?’