Fashion Studio: ‘Als ik dit doe, denk ik niet aan dat ik vluchteling ben’
In Hotel Old Dutch aan het Stationsplein wonen momenteel bijna veertig alleenstaande minderjarige asielzoekers. Als onderdeel van Verre binding, het cultuurprogramma voor Arnhemse vluchtelingen, geven modeontwerper Mirte Engelhard en kostuumdesigner Eleftheria Lavdaki er tweewekelijks een workshop: Fashion Studio. ‘Die jongens kunnen echt wat.’
Het broeit en knettert
In de lobby van Hotel Old Dutch gebeurt het. Aan een grote tafel zitten Mirte, Eleftheria, COA-begeleider Sanne en Fahim te knippen en te tekenen. Eromheen dwarrelen een aantal jongens. Sommigen schuiven aan om aan het werk te gaan, anderen komen alleen kijken. De lucht in de lobby broeit en knettert. De ruimte barst van de energie en die gaat alle kanten op. ‘Vaak begint het zo,’ vertelt Mirte. ‘Eerst is iedereen heel hyper en dan zakt het langzaam naar beneden.’ Het is de vijfde keer dat Mirte en Eleftheria aan het werk zijn met de jongeren. ‘We kennen ze nu een beetje,’ zegt Eleftheria. ‘Het is niet zo dat we steeds dezelfde jongens zien, het wisselt, maar een paar komen steeds terug. In het begin waren ze heel terughoudend, de derde keer begonnen ze grapjes te maken.
Alleen lieve woorden
Vandaag wordt er gewerkt aan een wandkleed. Iedereen die zin heeft, tekent of schrijft een woord (‘we doen alleen lieve woorden!’), knipt dat uit in stof en plakt het op een lapje. ‘Het wordt een patchwork,’ legt Mirte uit. ‘We maken letterlijk verre verbindingen, want het wandkleed komt hier in de hal te hangen. Zo kunnen ze iets achterlaten voor de jongens die nog gaan komen.’ Aghiad is hartjes aan het knippen. Hij komt uit Syrië, spreekt Arabisch, Nederlands en Engels en speelt veel voor tolk in de groep. Wat hij van de workshop vindt? ‘Het is heel leuk, leuker dan voetbal.’
‘The most important thing for me is that we are seen. Without color, nationality or culture: if I join in this activiteit, ik ben human.’
Fahim
Ik ben human
Aan de andere kant van de tafel zit Fahim. Zij komt uit Iran en woont op een van de boten aan de oever van de Rijn. Waarom het belangrijk is dat dit soort activiteiten worden georganiseerd? Daar heeft ze meer dan één antwoord op. ‘The most important thing for me is that we are seen. Without color, nationality or culture: if I join in this activiteit, ik ben human,’ zegt ze in een mix van Nederlands en Engels. ‘And also that a vrijwilliger wants to make me happy and without stress. Als ik deze activiteit doe, denk ik niet aan dat ik vluchteling ben.’ Bovendien is het volgens Fahim van belang dat er mogelijkheden zijn voor jonge mensen om hun talenten te ontdekken en hun skills te ontwikkelen. ‘And for communication with others, find lieve vrienden and open the way for the future.’
Echte verbinding aangaan
Nog twee workshops staan er op het programma, maar Mirte en Eleftheria willen erg graag doorgaan met deze doelgroep. ‘Hoe tof zou het zijn om een echte verbinding aan te gaan en bijvoorbeeld samen een collectie te gaan bouwen! Dan kunnen we een professionele vertaalslag maken en boven het knutselniveau uitstijgen. Deze jongens kunnen echt wat.’ Eleftheria: ‘Het zou mooi zijn als ze naar ons atelier kunnen komen. Daar zijn alle spullen voorhanden en kunnen we echt aan de slag. Het is zonde om dat wat we nu hebben opgebouwd te stoppen. Juist bij deze doelgroep kan dat tot veel teleurstelling leiden.’ Mirte knikt. ‘Als je het afknapt, raak je de verbinding kwijt.’ Ook COA-begeleider Sanne is alvast enthousiast: ‘Zit jullie atelier in Klarendal? Dat is niet zo ver. Dat moet te regelen zijn!’
Gelukkige deelnemers, docenten met grootse plannen, een gemotiveerde begeleider: wat wil je nog meer? Nou, meer dus!