Verre binding viert de lente: ‘Dit festival is right up my street!’

Verre binding-snoepwinkel

De foyer, het dak en zaal 2, dat is waar de magie gebeurt. Vanaf 16 uur gaat Verre binding los en kunnen bezoekers meedoen met workshops graffiti, tekenen, textiel, upcyclen en buttons maken. En dat doen ze dan ook. Het krioelt van de enthousiastelingen die trap op, trap af gaan om van alles te proeven in de Verre binding-snoepwinkel.

Kruisbestuivingen

In zaal 2, aan de lange tafel bij Mirte Engelhard, waar bezoeker Marga meditatief hartjes op een jas naait, vertelt Robert, die het festivalterrein net is opgestapt, hoe leuk hij het nu al vindt. De Arnhemmer komt van hier én ver. Hij is nog niet zo lang terug uit Cambodja waar hij een sociale wafelonderneming opzette en kwetsbare Cambodjanen het horecavak leerde. ‘Ik ben jarig vandaag en mijn familie heeft me hiermee naartoe genomen. Zo bijzonder. Dit festival is right up my street!’ Ook Mirte vindt het nu al een geslaagde dag. Ze vertelt dat er mooie kruisbestuivingen plaatsvinden. ‘Ik werd net gevraagd om een workshop te geven in de Madser, maar ik heb geen tijd en nu gaat een van de participanten die hier net bloemetjes aan het maken was, het doen. Hoe tof is dat!’

Verborgen talent

Merel Jansen geeft vanmiddag les in tekenen en schilderen. ‘Wat me opviel tijdens de Open Studio’s is dat iedereen altijd zijn eigen huis tekent, wat voor opdracht ik ook geef. Welke planten er in de tuin staan, dat er kippen zijn en meestal hoor ik dan ook dat het huis er niet meer is,’ vertelt ze. ‘Verder is het zo dat er zo veel verborgen talent is! In veel Arabische landen mogen jongens niet tekenen, dat wordt gezien als ‘meisjes-of homoachtig’. Hier kunnen ze helemaal losgaan!’ Aan tafel zit Alabed – oorspronkelijk uit Jemen, nu anderhalf jaar in Arnhem – haar verhaal te demonstreren. Hij maakt de ene na de andere prachtige schets. ‘Ik wilde eigenlijk niet meekomen, want ik moest leren. Maar mijn familie zei: we komen allemaal. En toen zag ik de tekentafel!’

Broers en zussen

De derde workshop wordt gegeven door Feilin Han. In de Open Studio’s heeft zij met deelnemers stempels gemaakt, die nu gebruikt kunnen worden, en er is een afdeling waar geborduurd en gevilt kan worden. Ook staat er in de ruimte een installatie van draad en wol met foto’s van het proces. Bezoeker Saskia neemt een kijkje en vertelt ondertussen dat ze zich vooral verheugt op de workshop dabke dansen die later op de dag volgt. ‘O, ik hou hiervan! Ik heb zelf veel met vluchtelingen gewerkt, vooral met Eritrese mensen. Het zijn onze broers en zussen. Het is leuk zo samen te zijn met muziek en dans.’

Falafel in hartjesvorm

Uit de foyer kringelen ondertussen geuren die doen watertanden. Stichting ’t Broek Omhoog heeft gekookt: falafel (in hartjesvorm!), linzensoep, pasteitjes en allerlei ander vegetarische lekkers wordt er geserveerd aan de hongerige bezoekers. Niet iedereen heeft de rust om neer te ploffen op de banken om te eten, want er is ook nog zo veel te doen. Buttons maken bijvoorbeeld – Collectief Koppig is hard aan het werk om alle kinderen te voorzien van zelfgetekende exemplaren – en natuurlijk graffiti spuiten. Dat laatste is een groot succes. De kinderen worden wild! Op het dak van Focus staat Erik Snelder samen met een hele horde in enorme zwarte schorten de laatste platen te maken. ‘Ik denk dat er wel 55 doorheen zijn gegaan,’ lacht hij. ‘Een gemêleerd gezelschap was het.’

When I say .. Verre, you say .. binding!

Maar dan is ‘t toch echt afgelopen en bovendien tijd voor de volgende programmaonderdelen. Zaal 2 wordt klaargemaakt voor de theatrale talkshow, de hapjes worden tot op de laatste kruimel verorberd, DJ MaHerrie komt aan voor de soundcheck en er vormt zich een rij voor de tweede Verre binding-film die vandaag wordt getoond. Two Days uit Syrië, en ook het Libanese Caramel, draaien in uitverkochte zalen. Om 19 uur start de talkshow. Zaal 2 wordt rap meegenomen aan de hand van performer Georgios Lazakis: When I say Verre, you say binding. Verre!’ … ‘Binding!’ joelt het publiek. De sfeer zit erin.

Iedereen heeft het

Op het podium worden om beurten deelnemers en makers gevraagd om iets te vertellen of te laten zien over wat Verre binding al allemaal gebracht heeft de afgelopen maanden. Maar eerst is er een korte compilatie te zien van alle projecten, fijn muzikaal ondersteund door een song van de Niemanders. Mirte en Eleftheria vertellen over de workshops aan minderjarige asielzoekers die ze gaven in het Old Dutch Hotel. ‘Creativiteit komt van binnenuit’, vindt Mirte. ‘Iedereen heeft het. Je hebt geen taal nodig om jezelf uit te drukken.’

Muziek!

Dan maakt Georgios het podium vrij voor Stef, aka Wezeman, een verlegen rapper die twee liedjes over de liefde ten gehore brengt. Daar weet iedereen wat van af; het publiek voelt de vibe aan de meeknikkende hoofden te zien. Als hij klaar met zijn performance, komen makers Rakesh, Sjoerd en Bilal de planken op. Samen met nog vijf anderen maakten ze een nummer. ‘Het is zo’n getalenteerde groep mensen’, vertelt Sjoerd. ‘Ik denk dat we iets tofs hebben gemaakt.’ ‘Let’s show them! You don’t have to be shy about dancing!’ roept Bilal. Na hun swingende presentatie volgt nog een Iraans lied over newroz, gezongen door Pari en muzikaal begeleid door Yazan. Muisstil wordt de zaal van de prachtige klanken.

Van levensverhaal naar danszaal

Voordat het feest echt losbarst, er staat tenslotte nog een dansworkshop op de planning, vertelt Georgios in mengeling van rap en spoken word zijn levensverhaal en dat van zijn ouders die uit Griekenland naar Nederland zijn gekomen om hem een beter leven te geven. Daarna volgt nog de aankondiging van het volgende festival (ja, er komt meer!) op 27 juni in Rozet en daarna is het eindelijk zo ver. DJ MaHerrie en zijn verloofde DJette Nanixa (‘morgen is ze mijn vrouw!’) komen de vloer op, de stoelen worden opgeruimd en de ruimte verandert voor de derde keer: nu in een danszaal.

Dabke, dabke en nog eens dabke

‘Dabke betekent letterlijk ‘stampen’. Het is een traditionele dans uit het Midden-Oosten en vanavond leer ik jullie de Syrisch-Libanese stijl, want daar liggen mijn roots.’ Voordat de bezoekers beginnen, legt Maherrie de basisbeginselen uit. Dabke bestaat uit vier stappen en wordt gedanst in een halve cirkel. De dansers houden elkaars handen vast door ze ineen te strengelen en bewegen altijd naar rechts. Degene die vooraan staat heeft de leiding. Hij of zij heeft een ketting vast. Als daarmee gezwaaid wordt, gaat de dans beginnen. Maherrie laat drie varianten zien en bij elke dans komen er meer mensen de kring in. Bij de laatste, de Arab Arab, puilt de dansvloer uit en is er bijna niemand meer te vinden die toekijkt. Iedereen doet mee. Als alle dansen onder de knie zijn, mag iedereen vrij dansen. ‘Zijn jullie er klaar voor?’ vraagt Maherrie. Hij neemt plaats achter de draaitafel en de zaal ontploft. Aan de wild zwierende menigte is te zien dat zich stiekem nog veel meer ervaren dabkedansers in de kring bevonden. The party is on!